Wat zeg je ?

Als piepkleine baby werden de oren van Christian getest en nog meer getest en de aardige mevrouw die ik toen hier thuis had schrok enorm. Ze meette hélemaal niets.Tja, dan kom je dus in de molen met zo een klein mannetje. Bij het audiologisch centrum in Alkmaar werd geconstateerd dat Christian geen gehoorgangen heeft en dat het geluid dus van buitenaf niet zijn oor ingaat. Een gehoorapparaat ín het oor had dus geen zin en dus kreeg hij een Baha op een zachte elastieken band om zijn hoofd.

Ik heb héél veel met hem gepraat, bij alles wat ik deed vertelde ik ook wat ik deed. Ik ben er van overtuigd dat dat hem geholpen heeft te komen waar hij nu is. Een kind zónder enige spraaktaal ontwikkelingsachterstand. Dat is bijzonder, ook volgens de ambulante begeleider van de dovenschool. Hij is het enige kind dat zij begeleidt, zonder spraakproblemen.

Christian werd ouder en we merkten aan hem dat die band hem steeds meer ging irriteren. Op school droeg hij het trouw maar buiten of bij visites... deed hij hem af. Toch wat schaamte want ow wat viel dat ding op. Maar bovenal, zo een band om je hoofd zit ook gewoon niet lekker.
En dus hebben wij hem zelf aan laten geven wanneer hij voor een baha-implantaat (schroef) wilde gaan. Een paar maanden geleden vond hij de tijd rijp. En dat was een mooi moment. Want wij dachten dat er vast een enorme wachtlijst voor zou zijn en dan zou hij als een nog knapper mannetje naar de middelbare school gaan (hij zit nu in groep 7).
De KNO-arts in Hoorn werd bezocht en die gaf direct groen licht. Christian kwam op de wachtlijst.
Half maart werd ik gebeld dat er iemand had afgezegd, of Christian het zag zitten op 23 maart geopereerd te worden. Dat ging ineens wel razendsnel.

Het viel niet mee... vond ik dan. Het wachten in het ziekenhuis duurde lang en hij heeft toch wel een behoorlijke nabloeding gehad. Begin van de avond mocht hij weer naar huis.
De ochtend erna werd ik gebeld door anesthesie met de mededeling dat 'ik niet hoefde te schrikken' maar dat hartslag van Christian tijdens de operatie zó laag werd dat er medicatie moest worden toegediend én dat de kinderarts het verstandig vond zijn hart te checken. Pfffff lekker zo een bericht.
Afijn, we zijn dus nog een aantal keren terug geweest naar het ziekenhuis, voor een kastje om de hartslag te meten én hij moest voor een echo. Gelukkig zag het er allemaal gezond uit.
En ze houden het er dus op dat Christian een reactie heeft gehad op de narcose, het gebeurt wel vaker maar bij kinderen willen ze dan toch het zekere voor het onzekere nemen. Wij vonden het nogal apart dat we zomaar naar huis zijn gestuurd zonder de arts te spreken die geopereerd had. Achteraf bleek dat de anesthesiste in opleiding het voorval niet gemeld had tijdens de operatie. Wij hebben haar nog gesproken en zij heeft daar een fout in gemaakt. Overigens was het niet zo dat er toeters en bellen afgingen want dan had de kno-arts het natuurlijk wel meegekregen. Fouten worden gemaakt maar het was wel mijn kind hè, was even geen leuke tijd zegmaar.

Maar nu, nu is Christian súperblij en heel trots want gisteren mocht eindelijk zijn nieuwe BAHA op de schroef worden geklikt. Het erop klikken moet nog even wennen want je moet toch wel wat kracht zetten om 'm goed vast te klikken maar nu lijkt hij dat door te hebben. En dan wennen aan de geluiden die je eerst niet hoorde en nu opeens wel! Een krakende plastic tas (wat een irritant geluid mam) of een tjilpende koolmees. Ow en ik mag niet zo hard meer praten van 'm. Oeps, ook voor mam even wennen. Over een week of 6 moet hij terug komen en dan mag hij aangeven of de instellingen zo goed zijn of dat er nog iets moet worden bijgesteld. Hij lijkt nu ook wel iets beter te horen dan met de oude baha maar dat moeten latere testen nog uitwijzen.

Mag ik even? Ik ben echt heel heel heel trots op mijn bikkel. Het viel allemaal niet mee de reis hier naartoe en er zijn ook best wat tranen gevallen maar nu zie ik weer een grote smile op dat gezicht!
En ja hij moet naar de kapper maar ook dat mocht natuurlijk niet voordat alles goed geheeld was.