De schrik in m'n lijf

Oh meiden, wat ben ik gisteren geschrokken.
Na het eten ging Christian samen met Laura nog even buiten steppen. Na een minuut of 10 hoor ik een hoop gegil van Laura én ik hoor Christian enorm huilen. Zo een huil waarvan je haren overeind gaan staan en waarvan je weet.... dit is niét goed.
En dat was het ook niet. René en ik stormden naar de deur en wat ik zag zal me wel een tijdje bijblijven. Christian z'n hoofd helemaal onder het bloed. En dan hándel je hè, als vanzelf. Rustig naar binnen, schone theedoek op z'n hoofd. Een beetje wegpoetsen waar het kan. René naar de 1e hulp en ik bleef met Laura al trillende achter.
De lieve zusters onder jullie hebben mij gisteren al een beetje gerustgesteld, hoofdwonden bloeden hevig maar meestal komt het goed.
In mijn beleving duurde het een eeuwigheid voor ze weer terug waren. Gelukkig konden ze het plakken, hechtpleister erop, advies om het droog te houden en niet in de volle zon te gaan en... rustig aan te doen. Zal nog niet meevallen voor m'n knul, hoewel hij behoorlijk onder de indruk is en het liefste heeft dat niemand het ziet.
Hij heeft goed geslapen (ik niet want ik heb wel 5x gekeken of hij het nog wel deed) en nu zit hij rustig op de bank, een beetje timide. Het zal goedkomen.

Christian wil absoluut niet op de foto met z'n zere koppie, dus maar even een fotootje van de pleisters die ik onlangs in een winkel hier in Zaandam vond. Totaal onzinnig een designpleister maar wel leuk haha!

Vandaag wordt een mooie dag, geniet ervan!

We kijken even hoe het gaat met Christian en dan gaan we er even op uit denk ik.

xxx Syl