Je hebt van die dagen...

Je hebt van die dagen.... dat je van voren niet weet dat je van achteren leeft.
Gisteren had ik zo een dag.
Christian was natuurlijk in de zomervakantie jarig geweest en omdat ik het nooit leuk vind een verjaardag ver van tevoren te vieren op school werd dat dus gisteren. De traktaties had ik redelijk eenvoudig gelaten, een ijsbakje met allemaal geweldig gezellige spekjes erin, vlaggetje erop, folie erom en tadaaaaa klaar. En natuurlijk ben ik totaal vergeten een foto te maken :-(
Afijn, mannetje was trots want hij was toch weer een beetje jarig.
Bij school is het een giga puinhoop, de gemeente heeft bedacht dat het een goed plan was om op de eerste schooldag de complete bestrating (lees: parkeerterrein) te vernieuwen. Het is dus een grote mierenhoop van auto's, fietsen en voetgangers. Normaal gesproken ga ik altijd op de fiets (tenzij het hoost of spekglad is), maar nu dus met de auto vanwege de traktatiemand, schooltas én gymtas, het is nogal een gesjouw. Ik had beter helemaal kunnen gaan lopen want m'n auto stond 10 straten verderop. Blijven lachen.

Kereltje weer opgehaald, broodjes al gesmeerd en meegenomen want.... we moesten naar een kennismakingsgesprek voor de SOVA-training (sociale vaardigheden) van Christian. Hij was zoooooooooooooo nerveus, had al aangegeven dat hij écht niet ging en werd heel boos op mij omdat ik hem dwong iets te doen wat hij niet wilde. Maar ja..... daarom moet hij ook naar die training. Hij is zo onzeker dat het hem dwars zit, bang voor onbekende plekken, onverwachte situaties, bang dat kinderen hem uitschelden en pesten (wat dus af en toe gebeurt). Hij moet gewoon wat zekerder van zichzelf worden, hij mag er zijn, ook mét gehoorapparaat!
Ik heb 'm uitgelegd dat ik ook best een beetje zenuwachtig was omdat ik die mevrouw ook niet kende. Wat mam.... heb jij dat ook? Natuurlijk is het spannend maar we gaan er gewoon heen en dan valt het vast mee.
Wat was ik blij met die geweldige mevrouw van de GGD ! Toen we binnenkwamen was direct het ijs gebroken, heeeeeee wie ben jij nou? vroeg ze. En Christian schoot in de lach, zo mooi als dat gaat.
Tijdens het gesprek zei hij ineens dat hij niet meer zenuwachtig was.
Ik ben zo trots op hem. Hij heeft helemaal zélf aan die mevrouw verteld wat hij moeilijk vindt, hoe hij reageert als iemand hem pest of schopt (soms wordt hij zelf heel boos en soms kruipt hij weg). En zij heeft hem verteld dat ze hem gaat helpen om anders te gaan reageren zodat kinderen het helemaal niet meer leuk vinden om hem te pesten. Dat vind ik fijn, zei hij.
Ik zat hem met verwondering te bekijken, wat een topper.
We zijn er nog niet, er zal nog heel wat moeten gebeuren maar ik heb er vertrouwen in dat hij sterker uit deze training komt.

Toen weer naar huis, heeeeeeeeeeel even gezeten en nog wat gepraat met Christian. Vervolgens vast het eten klaar gemaakt (spaghetti) en toen hopla naar voetbaltraining. Laura belde me daar nog op in redelijke paniek. Ik schrok er een beetje van maar wat was nou het geval... ze was nét thuis van school (half 5) en had bérgen huiswerk meegekregen voor de volgende dag én ze moest naar dansen. Mam wat moet ik nou doen? Mijn moppie moet duidelijk nog wennen aan deze nieuwe situatie.
Ik heb haar gerustgesteld en gezegd dat ze lekker naar dansen moest gaan en dat we samen na het eten naar haar huiswerk gingen kijken. Dat viel natuurlijk alles mee, voor 2 vakken huiswerk en het was echt nog niet veel.

Toen ik thuiskwam van voetballen vond ik een heerlijke binnenkomer, een envelopje voor mij ! Ik ben gek op post en zeker op leuke post. Van de envelop kreeg ik al een glimlach op m'n gezicht vanwege het rare maar toch ook mooie gedicht wat erop stond maar van de inhoud werd ik helemaal blij : 5 neonkleurige gehaakte hartjes (tof!), 3 hele lieve labeltjes met vogel stempeltje, een stoere applicatie en een regenboogapplicatie (gaan we weer wat leuks mee doen) en een zelfgemaakte kaart met een soort Ken erop, hilarisch. Heb ik zomaar gekregen van Bieneke (Bien Maakt), hoe lief is dat ?! Dank je wel meis, superleuk !

xxx Syl